# Rutas por la Península del Morrazo #

Etapa 4. Martes, de Azofre a Carrrión de los Condes
O día amanece en Azofre co ceo case despexado e comezamos a llanear polas interminables chairas castelás. Pronto o vento péganos de frente cunha forza criminal. Quilómetros interminables co vento de cara no medio de inmensas panorámicas de chairas nos que os pobos distaban máis de 15 quilómetros entre si. Os avisos de temporal notáronse en ráfagas que fixeron que a etapa parcese ter un porto de montaña de máis de 50 quilómetros sen que ascendésemos un só metro.
O peor estaba por vir. En 50 metros de lama, as bicicletas de máis de 2 ou 3 mil euros quedan inutilizadas por un barro pejañento que impedía incluso que xirasen as rodas. Non podíamos nin sequera empuxar as bicis xa que as rodas estaban bloquedas polo barro. Tras media hora tentando eliminar barro baixamos a un pobo para recuperar forzas e, sobre todo, moral.
A etapa continuou con pelexa constante contra o vento, con pouco de interese que contar, salvo que por primeira vez perdemos distancia sobre o plan de viaxe previsto. Tamén e de destacar que fomos todo o día pegadiños un saos outros en lugar de ir separándonos en grupetos.
Alá polo quilómetro 50 chéganos unha subida dun quilómetro cun desnivel brutal. Aí os pros lúcense e Calleja, cos ollos fora das órbitas (en palabras de Alberto) tenta seguilos pero só consigue acabar coa moral. O compañeiro Costasruiz rebautizouse como Calleja, o aventureiro gracias ao inxenio de capitán marzochi.
Os últimos 20 quilómetros foron por unha interminable estrada totalmente cha e recta que nos conduciu a Carrión dos Condes. O grupo despedázase e desmoralízase para chegar cansados e, sobre todo, desmoralizados, e aínda por riba sen cumplir os quilómetros previstos así que perdemos parte da vantaxe conseguida nos días anteriores. Aceptamos durmir nun convento onde había que recollerse antes das dez.
A cea foi aceptable nun pequeno restaurante. Non faltaron, como sempre, unhas poucas risas, chupitos, vaciles e recordos de anécdotas do día.
A ducha foi máis ben fría para a maioría e apagáronos a calefacción en canto nos despistamos. As monxas estas de Santa Clara sonche ben ajarradas. Iso si, foron amables e deixáronos de regalo unas cucarachas paseando polo dormitorio. Durmimos xuntos os catorce nunha habitación/barracón onde puidemos disfrutar de ronquidos, risas, e desvelos nunha noite de pouco descanso.

 

Etapa 5: Carrión de los Condes a San Martín del Camino.
Tras unha noite de complicada convivencia nun barracón e desayuno rápido partiuse coa idea de facer unha quilometrada importante. Xa completáramos dúas etapas de máis de 100 quilómetros (a 2ª e 4ª) e decidimos acabar coa meseta dunha vez por todas. Tamén interesaba achegarnos ás montañas para que non coincidisen ao final das etapas así que nos mentalizamos de que ía ser un día de moitas horas de pedalada.
Foron finalmente 8 de pedaleo acordándonos dos nosos sufridísimos cús para completar 120 quilómetros.
O día amanece xélido e cun pouco de vento de cara así que imos tirando agrupados achegándonos xa á provincia de León.
A entrada a todas as cidades de castela é penosa. Longas avenidas con moitísimo tráfico e escasas sinalizacións fan que acabemos polas aceras e en direccións proibidas para seguir polo camiño de Santiago. Se en Pamplona e Logroño os accesos estaban cheos de carrís bici, rúas peatonais e saidas seguras, calquera cidade castelá era unha trampa mortal na que un ciclista podía levar innumerables multas se os de tráfico se poñen a vixiar os nosos caóticos devaneos en busca do camiño de Santiago.
A ruta discorre por interminables rectas cunha fileira de árbores recen prantadas que non dan sombra nin cobixo nin atractivo á ruta. Tras ir agrupados uns 60 quilómetros, 10 antes de chegar a León, os nosos anxos da garda atopan un paraíso. Dende fora é unha especie de casa ocupa chea de coloríns e pintadas. Cando entras é aínda peor porque todas as paredes están cheas de refráns, recordatorios e dedicatorias escritas con rotulador. Un individuo duns 45 anos e boina encárgase de todo, pon música reggae mentres prepara tortillas, bistecs, corta queixo e prepara cafés. A situación é caóitica e resulta que só toman tortilla os máis espabilados (marzochi e pichon están entre eles) pero a situación é divertida e reconfortante, porque o tipo non perde o sorriso nin a parsimonia. Un pouco de caos e sinrazón entre tantos campos cuadriculados e estradas rectas é de agradecer. Tras 4 horas de pedalear por pistas asfaltadas sen desniveis perceptibles atópase unha pizca de excentricidade que nos recorda que o camiño segue sendo diferente.
Cada día, a iso das dúas da tarde, os nosos anxos da garda, selecciónannos un local onde comer uns bos bocadillos quentes, cervexas, cafeses e o bo ambiente que precisamos para afrontar unha tarde sen destino fixo nin duración determinada. Os atardeceres esperando a que os nosos anxos da garda nos digan onde imos cear, durmir e troulear lévanse con humor ao saber que estamos nas mans de xente iluminada. Esther é condutora, guía e sabia negociadora que sempre nos atopa cobixo e comida boa e barata.
Decidimos superar León e no seguinte pobo non hai prazas así que rematamos en San Martín del Camino. Galicia achégase, o trato é diferente, a ración ten outra medida.
Conseguimos habitacións dobres a prezos moi razonables e tomamos as cervexas que irían quentando a animada cea. Unha sopa aceptable deu paso a uns bos pedazos de carne guisada con moreas de patacas fritas. Pódevos parecer insignificante o detalle, pero achegámonos a Galicia e os platos énchense de patacas, as botellas baleiras sustitúense sen que faga falla avisar, os chupitos están incluídos no menú e as cancións saen da alma. Besbello é o noso trovador na cea, igual que o é nalgúns tramos das nosas pedaladas. Marzochi é o provocador e Pichón o instigador. Sabina, Siniestro Total ou calquera canción clásica ou típica vai axudando a crear unha noite máxica e chea de alegría, risas e cánticos populares. As cancións e chupitos invitan a estar alegremente arredor da mesa sen preocuparse da etapa seguinte. Chegados a León estamos case na casa e unha boa papatoria lévanos a unha troula arredor da mesa onde brindamos polos camareiros, cociñeiros, polos anxos da garda, por Galicia, polo Camiño e pola cona que nos botou.
Unha noite máxica que nos levanta a moral tras superar a dura proba da interminable chaira castelá.
Se Costasruiz era Calleja, agora Diego será o Sputnik, Chapela o Cucharilla e Alberto seguirá levando o consello de “vai facer spinning, corre”.

 

me parece bien pero como volveriamos , y que seria el domingo?

 

,animo no desfallecer,que falta poco y si no a por las bravas,que en vez de peregrinos ,pareceis los 300 espartanos eses

 

Animo compañeros, ya falta menos.

Un 10 para todos vosotros"valientes" y un 11 para el señor Marajota"por los resúmenes de lo que ocurre a lo largo de los días en esas etapas del camino".

UN SALUDO FUERTE PARA TODOS......:aplauso2:aplauso2:aplauso2

 

bueno chavales,mañana es el gran dia,yegan los galos.paquito vaair en coche con mas gente esta confirmado.algien se anima air a recibirlos

 

Animo chavales, que ya casi estais en casa.

Me imagino que el esfuerzo de unas etapas tan duras se veran compensadas con una esperiencia bonita y el buen ambiente nocturno.:chinchin

Marajota con las fotos siempre un 10, pero con los resumenes de las etapas te sales :aplauso2 ya nos imaginabamos que no nos defraudarías, estas echo todo un corresponsal.c3

Animo y un Saludo para todos :alabando

 

Wally al final mañana no puedo salir, tengo que ir a llevarle la rosca al ahijado y a lo mejor me doy una vuelta de tranqui en bici con él.

Que la semana te sea leve, y vengas a tiempo para la marcha de Porriño.

Un saludo :bye

 

Bravo chavales sois los mejores, seguir así dejando el pabellón bien alto, que se note de que raza sois. BRABOS CELTAS.

 

Primacho donde estas metido, mañana damos una vuelta, alas 9:30 en meira.

 

Hola Matiño,

Perdona no contestarte antes pero no lei el foro, por la mañana no pude salir porque quede con el enano mañana si salgo pero quedaste con el ahijado. No te pegue un toque porque el tiempo no ayudo mucho pero tengo muchas ganas de que me enseñes esa ruta desde Cabo Home hasta udra. A cambio prometo darte una ruta alternativa a chans todo por monte desde cela y casi tengo lista una vuelta al morrazo todo por monte incluindo ruta por molinos de Vilaboa, ruta gafos, salinas de vilaboa y molinos de Santa cristina.........

Ya sabes un viernes o un sabado por la tarde que tengas libre, estoy preparado.

No me metais muchaaa cañaaa .......


Un saludo.



Bueno chicos ya os queda poco animo y ya nos hareis sacar los dientes largos. ........

 

Etapa 6: xoves, de San Martín del Camino a Villafranca del Bierzo
A etapa promete emocións fortes porque temos que subir un porto que chega aos 1500 metros, a mítica Cruz de “Fierro”. Temos case 30 quilómetros tirando para arriba así que nos mentalizamos pensando nunha etapa relativamente corta. O obxectivo é chegar a Cacabelos, xa no Bierzo, a uns 85 quilómetros do punto de saída. As rampas e a ameaza de neve eran as nosas principais preocupacións, tamén recuperarnos da enchenta do Albergue Santa Ana.
Se a cea foi abondosa e familiar, o desayuno non se quedou atrás. As tostadas de media barra, botes enteiros de manteiga ou mermelada caseira, tazóns de medio litro e zumos sen límite permitíronnos sair cebadiños e contentos. Durmimos cos colegas de Verín, que saíron media hora antes ca nós pola mañán.
A perezosa arrancada levounos por uns quilómetros máis de Chairas para comezar de forma suave pero constante a subida á cruz de Ferro. O tempo era nublado pero seco e seguimos camiños paralelos á estrada cunha boa morea de peregrinos camiñando. Ao noso arredor aparecen montañas nevadas por todas partes e preguntámonos cal será a nosa constantemente. Tras as rampas máis suaves atopamos xente que nos avisa que o camiño está impracticable por culpa do derretir da neve. Seguimos teimudos coa idea de seguir os camiños ata que nos chaman os compañeiros de Verín dicindo que deron volta porque ían ter que empuxar a bici para arriba moitos quilómetros. Decidimos seguir o consello e subimos o larguísimo pero moderado porto ata a cima. Aínda que nas últimas rampas aparece neve, a cousa non pinta tan mal como no-la contara. Ao final quédanos pena de non pelearnos con eses camiños, só Repeito a subiu polos camiños e díxonos que non era tan grave a cousa.
Tómase o bocadillo de rigor case na cima e continúase a ascensión ata as partes máis nevadas. Un alto para xogar coa neve na cruz de Ferro e a seguir, xa por camiños, ata o seguinte alto. Foi un tramo inesquecible por carreiros pedregosos ou enlamados e rodeados de neve por todas partes. Paramos nunha aldea hippie onte nos invitaron a pasar, explicaron como eran independentes ao non precisar enerxía do exterior e nos presentaron ás súas mascotas.
Un par de quilómetros para chegar arriba de todo e comezamos o descenso de vértixe. Moitos baixaron por carretera pero 5 lanzámonos polos pedrentos camiños ata que Alberto decide adiantarnos a un ritmo imposible e racha varios radios da roda. O resto da baixada debe continuar pola sinuosa carretera ata que nos reunificamos e reparamos averías. Un dannificado por problemas musculares debe seguir a etapa dentro da furgoneta e o resto entra na parte de León máis próxima a Galicia, a máis rompepernas. Crúzase Ponferrada case sen parar para lanzarse polas terras vinícolas do Bierzo uns 20 quilómetros máis na busca de Cacabelos. O bierzo ten turistas ademáis de viño. Os hostais, pensións e albergues resultan estar cheos polo que debemos continuar outros 20 kilómetros na busca de cama e superar novamente os 100 quilómetros, con puertaco incluido.
Finalmente quedamos en Villafranca del Bierzo, nun albergue-jaliñeiro. Un ático cunhas 25 camas de ruidosos peregrinos. Ese día pedaleamos ata cerca das 8 da tarde polo imprevisto problema de aloxamento. Deunos moita pena polo bonito e animado que parecía Cacabelos. Aínda por enriba tocou cear a correr xa que o albergue pechaba ás 10.30. Foi así unha cea rápida e tranquila nun restaurante ateigado pero eficiente.
Por outra banda xa estábamos no Bierzo, ás portas de Galicia. Os carballos e as aldeas esparcidas comezan a aparecer. Durmimos entre temerosos e ansiosos pola feroz entrada a Galicia que nos agardaba.

 

Que chabales valentosos camiñantes hoxe sábado toca polbo (en plato) e algo de marcha en Melide ¿non si? E mañan con resaquilla a entrar no Obradoiro antes das 12 os que queiran ir a misa do peregrino. Saudos e felcidades por facer un camiño, que deseguro debeu ser duro polo mal tempo. Saudos

 

neno xa chegamos acasa estamos todos enteiros

 

vas cobrar jajajajajajj!!!

bonito "blog" estás escribiendo, me cuesta un poco porque mi gallego esta algo oxidado. Creo que en octubre lo haremos unos cuantos desde valladolid, intentando abrir una nueva "ruta jacobea" hasta enlazar valladolid con el camino sanabrés.

Por cierto, tenéis fecha para vuestra marcha? seré capaz de tener ese fin de semana libre? ya veremos, de momento estamos ansiosos por saber la fecha de la ruta del agua de betanzos para llegar hasta allí, estamos por otro lado programando posible visita a canjas el fin de semana del 22 de mayo, aún no está claro, pero empieza a ganar números, hiríamos 4 o 5 desde valladolid, y necesitamos guías por la zona, se compensará con una buena cerveza o lo que se tercie, a alguno los "conociste" el año pasado en la ruta del agua marajota...me iban acompañando en mi calvario particular de aquel día!

 

Hola Agurno:
Pues la ruta es el 7 de Junio.
Para los días que dices de Mayo ya sabes, podeis contar conmigo para organizar alguna salida que se adapte a vuestros gustos. Yo en principio no tengo ningún compromiso y seguro que algun más se anima.
Las crónicas de las etapas es cierto que acabarán en un blog. En el mío seguro y puede que el club abra uno propio. Entonces nos lo curraremos mejor e incluirimos unas poquitas fotos. La selección va a llevar tiempo porque tenemos más de 2000.

 

Etapa 7: Villafranca del Bierzo a San Mamede do Camiño (Sarria)
Perdoade que me alargue máis na crónica da etapa que máis recordaremos e seguramente repetiremos algúns dos que a sufrimos.
A longa etapa anterior conduciunos a un albergue público. Estes albergues son baratos (4 a 6&#8364 pero contan con estrictos horarios xa que hai que deixalos antes das 8 da mañán. Tamén soen ser os máis problemáticos nas duchas. Hai que facer cola para entrar nun dos habitáculos que non sempre ofrece auga todo o quente que debería. Nalgún caso, como en Carrión de los Condes, a temperatura da auga era escasamente soportable. Para evitar este problema pódese aplicar a técnica Marzochi, que é recoller todo correndo, ser o primeiro en atopar as habitacións e meterse na ducha case vestido. O estilo de Pichón é máis ben deixar as carreiras e, con moita calma, esperar a que a auga volva a quentar cando os demais rematen. A maioría simplemente resignámonos á sorte que dicte a capacidade da caldeira de turno. O escalofriantes ou placenteiros berros que saen dos baños anticipan aos demais o que se atoparán.
O día arranca co fortaleceder desayuno que, despois de día festivo, fíxonos coincidir con algún reenganchado da noite anterior dando pé a conversas, surrealistas e un poucos obscenas. Había algunha moi animada por alí a coñecer mellor aos bicigrinos cangueses pero… non había tempo para facer relacións públicas.
A conversa segue uns 5 minutos en termos parecidos que quizais non resulte apropiado reproducir.
A xornada preséntase co complicado ascenso ao Cerebreiro e a desexada reentrada en Galicia. Arrancamos con moita calma, gardando forzas entre unha poalla constante pero sen o frío xa de Castela. O Cebreiro conta, ao igual que pasara co Cruz de Ferro, cuns 20 quilómetros moi suaves e 8 duros.
O ascenso ao Cebreiro comeza por unha pista que discorre sempre paralela e pegada á estrada por onde paseamos alegremente entre cánticos e risas, sempre pegados a un bonito río e cruzándonos coa faraónica autopista. Aquí destaco outra vez o arte con que Besbello ía arrancando unha canción tras outra. Crúzanse varios pobos de pedra e pizarra, que parecen da mesma montaña luguesa, e facemos un alto para comer unhas chocolatinas baixo a incesante choiva antes de comezar a parte dura do porto. Ao noso arredor vemos altos precipicios envoltos en nubes. Non se observa a esperada e temida neve que nos regalou o día anterior.
A arrancada tras o pequeno descanso xa anticipa o caótica que sería a etapa xa que non todos saímos á vez e non tiñamos claro quen ía diante nin por onde. Segundo Racso só unhas pequenas rampas non eran ciclables así que o meu grupo métese polo camiño dos peregrinos dende abaixo. Diego e Alberto van a bo ritmo diante e o collen un par de quilómetros máis arriba mentres Manuel (presi) e Marzochi arrancaron antes en non sabemos por onde tiran.
Metémonos de cheo en camiños antigos e empedrados. As rampas serpentean entre enormes castiñeiros. Son imposibles de subir pola mezcla de pedra pizarrenta esbaradía, auga correndo, lama e empedrados irregulares. O primeiro quilómetro fixémolo case todo a pé e fómonos separando a medida que cada un escollía a súa forma de regular o ritmo de subida. O ritmo de Racso, sobrado de forzas, vai marcado polas paradas a fotografar cada rincón da inmensa fraga que atravesamos para emocionarnos co incrible reportaxe que agora nos brinda. Tras a pelexa cos empedrados iniciais pódese ir collendo un pouco de ritmo cando a lama non o impide. Atravésase unha primeira aldea entre rampas matadoras cunha choiva cada vez máis fría. Supérase un novo empedrado empuxando a bicicleta para continuar os últimos 4 quilómetros durísimos pero completamente ciclables.
Aquí estamos xa en partes máis altas e a densa fraga da paso a prados, toxos, carquexas ou piñeiros. O camiño xa non está encaixoado entre valados de pedras senón que é unha senda usada xa só por peregrinos. Comeza a aparecer vento lateral e a choiva pasa a auganeve e neve.
Pásase a segunda aldea e aparecen precipicios á man esquerda, con vento forte que trae neve e camiños completamente enlamados. Os dous últimos quilómetros son dunha intensidade difícil de recordar nos meus anos na bicicleta: mézclase a beleza en camiños e paisaxes disimulada pola névoa, o cansancio acumulado e multiplicado, a dureza do terreo esbaradío, a neve ás beiras do camiño e peregrinos animando e dando empuxonciños. O frío é intenso e a auga xa nos calou ata os osos. Imos subindo despacio pero ningún pensou en abandoar.
Intúese o Cebreiro ao aparecer unha pedra que da a benvida a Galicia (peguei un gran berro de alegría). A neve é máis alta e volven haber valados de pedra. Entro na aldea para reunirme con Alberto e Diego na taberna ao pé do lume, cun café na man e esperando que todos cheguen arriba sans e salvos. E así foi, viñemos por camiños e carreteras distintas e todos pensamos que o noso camiño era o máis duro. A Manuel costoulle máis recuperar a temperatura do corpo pero continuamos todos tras máis dunha hora gozando do refuxio e descanso, sen saber que aínda quedaba moita dureza.
Do Cebreiro ao Poio vaise por camiños e estradas con neve abundante e chuvascos pasaxeiros. O frío fai que non poidamos parar a esperarnos e ás veces non temos claro onde van os outros. No Poio (1330 mts) facemos grupeto os 6 últimos e a maioría insiste en que o frío e xeo fan preferible baixar por carretera. Tras un quilómetro xeador atopamos a Pablo esperando. Únome a el para facer o resto do descenso polos camiños e deixo aos outros pelexarse co vento pola estrada. Os camiños eran pedrentos, revirados, enlamados, perigosos, sucios, fedorentos… era un descenso maravilloso e interminable no que acabei coas pastillas de freno e gocei dominando a bici entre carballos, castiñeiros, aldeas, prados, toxos, xestas...
Pablo e máis eu chegamos abaixo, a Samos, en bo estado xa que a intensidade da baixada e a escasa velocidade impediron que nos enfriásemos tanto como algúns que estaban tiritando sen sentir pes e mans. No pobo, os poucos que había esperando insistiron en seguir pola estrada así que acabamos os restantes 25 quilómetros rompepernas con Alberto, Diego, Da toxeira e Chapela a ritmo endiañado. Despois arrepentinme de non ter seguido a disfrutar dos primeiros tramos típicamente galegos polos carreiros e camiños que unían as aldeas de Samos e Sarria.
Chegamos a un maravilloso albergue perdido no medio dos vales e cun ambiente relaxador. Houbo varios dannificados polo frío, e algúns non daban atopado o albergue. Finalmente puidémonos duchar todos con auga ben quente e abundante, desincrustar a lama de caras, roupas e bicis e dirixirnos a Sarria para completar a festa de reentrada en Galicia.
Da noite contarei pouco: só que se cantou, bebeu e bromeou máis que ningún día. Viñamos de atravesar a etapa máis dura e de entrar en Galicia, o himno estivo entre o repertorio e os excesos farían que o día seguinte fose un pouquiño máis duro.
Canto atravesamos Castela, a dificultade estaba nos interminables campos co vento freándonos que minaban a moral. A séptima etapa de montaña, frío, lama e quilómetros foi a máis dura de todas. Sen embargo todos saímos aliviados e contentos; coa sensación de ter superado unha proba dura e maravillosa. Unha agradable sensación percorría os nosos corpos.

 

Buenas...para los del grupo de Roncesvalles,tengo unos calcetines polares cojidos por error iguales a los mios(calcetines comprados en la de Diego) el dueño que avise para devolverlos.
En lo demas, aún recordando el atracón de disfrute de la semana pasada,pero nuestro cronista con el excelente trabajo que está exponiendo vamos a tener para rato.Enhorabuena Marajota. Saludos

 

Fermosa experiencia a que disfrutastedes,noraboa a todos ,bos relatos Marajota,os seguín e disfrutei,ahora toca voltar a la vida de sempre,que vos sexa doado,si tendes fotos reviviredes os acontecementos.Toca descansar e xa virán novas ocurrencias.Un abrazo.

 

Enhorabuena a todos, verdaderamente tuvo que ser muy duro, además de bonito. Como comentaba algún día pasé por León (bien calentito y cómodo en el coche) y todas las cumbres que se veían al horizonte estaban bien cargaditas de nieve, y ayer aún continuaban así.

Lo poco que he andado esos días por la "zona norte" y aún a poca altitud el viento era insoportable.

Un día antes de salir la expedición tuve la suerte de encontrarme con Marajota en una cafetería y compartimos mesa, estaba muy ilusionado pero no ocultaba su temor al barro "castellano" y veo que acertó de pleno.

Me encanta esta parte, creo que resume muy bien lo que debísteis sentir todos y me da cierta envidia:

Os camiños eran pedrentos, revirados, enlamados, perigosos, sucios, fedorentos… era un descenso maravilloso e interminable no que acabei coas pastillas de freno e gocei dominando a bici entre carballos, castiñeiros, aldeas, prados, toxos, xestas...

Todas las penurias son soportables, pero...¿qué **** es eso de irse a la piltra a las 10? Por ahí no, ein.

Saludos