Non vos perdades este video que prepararon os nosos amigos de Bicinenazas (http://bicinenazas.blogspot.com) A ver quen supera esto: http://picasaweb.google.com/lh/phot...uthkey=Gv1sRgCLOqnpCGgZXwcg&feat=embedwebsite
Vaia, vaia, vaia; como se pasan Foron ben contentos Oh!. Xeniais, xenial montaxe, con moita clase. Boas noites.
Ahi van las ultimas que tenia en el movil. Entre todas andan rondando el millar. Enlace Picasa AKI Saludos
Hubo muchas averias. Asistimos las que pudimos, pero el tema patillas es muy especifico de cada bici. Hubo un momento que nos quedamos casi todos los del club asistiendo. Habia meigas en la zona. Pongo dos ejemplos, el primero un XTR tuvo al borde del abismo. Afortunadamente se retiró la estaca y a seguir. Fue en la poza de mis fotos. Gracias al berro : ¡ Para! ¡Para!....... El segundo un cambio roto, que aqui Saltapozas le presto un XT con el que el ciclista termino la ruta. Mostro agradecimientos. No siempre se lleva este repuesto. Lastima de muchos que rompieron patilla y no habia recambio. Pa otra vez.... una en la mochila. Saludos
La verdad que nunca habia visto romper tantas patillas y cambios en una marcha. Yo conté 5 y los que no me enteré. Foron as meigas. Pero bueno san gafes del oficio. Muy buenas las fotos.
Ya os vamos a ir dejando tranquilos con las fotos de nuestra marcha. En estos 7 minutos hemos querido plasmar la esencia de lo que hemos sentido el día 7. Por favor, mirad el vídeo hasta el final porque..... COMIENZA EL DESAFÍO [YOUTUBE]http://www.youtube.com/watch?v=ezUQIij1rJc[/YOUTUBE]
Como bien dice Zagato , llega el momento de dejaros tranquilos con esta marcha y creo que las fotos que pongo hoy hablan por si solas , son el reflejo del trabajo que queda una vez pasa el gran dia , dejar los caminos como estaban antes de......... que se preparasen para pasar tan ilustres bikers. Asi que por mi parte , GRACIAS Y HASTA EL AÑO 2011 EN LA VI :aplauso2:aplauso2. (eso si , estad atentos al desafio , está tomando forma).
¿ De que se trata lo del desafio?. Aprovecho tambien para daros la enhorabuena por la estupenda marcha que organizasteis. Un saludo.l
También había llovido en semanas y días anteriores, los charcos eran enormes y los regueros de agua se sucedían por doquier, pero esto no te resultaba incómodo, es más, te agradaba caminar, chapotear y jugar en aquel escenario. Ese día había salido el sol temprano, tanto como tú que casi no le diste tiempo. Un desayuno rápido y ¡venga! a disfrutar de aquello que te encantaba en tu entorno preferido; además ¡era sábado! hoy las prisas eran por aprovechar cada hora, cada minuto al máximo, en un día así no se podía desperdiciar ninguno. Habiais quedado, todo estaba preparado y todos dispuestos a darlo todo al máximo ¡¡comienza el juego!!. Tu atención centrada en ello al 100%, corres de un punto a otro , te ríes, los charcos, el agua, el barro forman parte de la situación, de esos momentos, sin ellos la diversión sería mucho menor; ¡plash! otra vez te caes en aquel charco, corres con el agua escurriendo de tu pantalón, de la chaqueta y jersey, te da igual, estás comprometido en resolver aquel juego que tanto te hace disfrutar, y sin llegar a escurrir el agua ... ¡plash! otra vez, y otra más ... todos lo estais pasando como nunca. Juaquín "o cirillas" cuando corre junto al reguero grande parece un aspersor de purín, a Quilín o Pixín ya no se le distingue el color de los pantalones con el de la chaqueta, ahora ambos son marrón cagalera, eran azules y blanca. Pepita a Pita tiene los pelos como estropajo y está toda pringosa (hoy no le dabas un abrazo ni aunque recuperara mates), Kiko o toliko ya era la segunda vez que se le soltaba el zapato y le daba a Graciela miss lela, esta vez con más suerte, no le hizo herida, además no había tiempo para tiritas, no se podía parar, te "limpiabas" con la manga y a seguir, todos iguales como de "uniforme" y con el alma volando en aquel mundo creado por vosotros y adaptado por el agua; centrados, sin saberlo, en exprimir los minutos de aquellos momentos que parecían no tener fin, unos y otros invadiais el aire de risas, gritos, miradas cómplices y caras manchadas de felicidad. De repente, el día se oscurece y el cielo parece que se va a caer. Sólo Pepito "O Erizo" que nunca jugaba se da tuenta, el resto seguiais metidos en aquel "imparable" momento pasión, ni os enterasteis de lo que caía del cielo hasta que oyes gritar tu nombre seguido de ... - entra inmediatamente en casa!. Venga ahora mismo, pero ¿no ves lo que llueve?.- En ese momento te quedas quieto. ¡Dios noooooo!, ¡como se atrevían a poner fin a esto!; no sabes que decir, lo único que se tu ocurre: - ... ¡pero si son cuatro gotas! - Pasa inmediatamente o ... ¿voy yo a por tí?. Ahí te das cuenta de que los otros ya se han ido, te has quedado solo y lo tienes que dejar todo, así comienzas a caminar y recogerte tú también. Pero este domingo 7 de Febrero de 2.010, algunos años después de aquello, ¿no crees que alguien tenía que ayudarte a recuperar aquel día? o ... ¿ya no lo recordabas? ... Boas noites. Publicado en otro formato: AQUI. 10940.03
Ese día había salido el sol temprano, tanto como tú que casi no le diste tiempo. miradas cómplices y caras manchadas - ... ¡pero si son cuatro gotas! Pero este domingo 7 de Febrero de 2.010, Impresionante el relato, si señor... e impresionantes las 26 páginas. ¡Que boa xente hai en todas partes!. Lástima que me enteré tarde, pero el año que viene estaré atento.