# Rutas por la Península del Morrazo #

esperando por wally

 

Una pena pero no pude ir por culpa del chollo , me llamaron y tenía que ir a preparar lo del viaje pues esta semana no se trabaja y el viaje es para lunes a primera hora .
Pero bueno , hoy maté un poco el gusanillo , lo único malo es que me parece que tengo las antipinchazos taladradas por varios sitios y mejor no comentar como tengo las piernas.

 

buenas chavales hoy saldremos sobre las 4:30 , pasare por el rilo , si alguien se quiere apuntar ya sabe

 

queacemos.lemarcamos una rutilla y acabamos en la degustacion del millo corvo.walli tu que dices teapuntas

 

yo sqlgo mañana en el rilo,como todos los domingos

 

yo mañana trabajo de mañana pasarlo bien y cuidado con el vinito no millo corbo no os vallan hacer soplar

 

Buenas noches:
Aqui os dejamos unas fotillos como aperitibo, para que os balla callendo la baba.
Pernoctamos en Lorca( Navarra)
El primer tramo de camino a casa una gozada de pedalada, 87 Km. menos de bicio.

 

Etapa -1: O Morrazo a Roncesvalles
Hoxe quedamos como sempre no riló, pero máis cedo que de costume. A inusitada puntualidá pa presentarse todo o mundo ás 8 da mañán indicaba a ansiedade dunha viaxe longamente esperada. Chegamos uniformados de gris, algún con toda a casa a costas e zapateáronse nas furgallas cun pouco menos de cuidado que coas máquinas. 14 aventureiros, 2 envexosos e unas mosas entre aliviadas e preocupadas polos seus queridos citados en Cangas pa despois recoller a Marzochi e Andrés en Vigo.
Aos do faro de vigo (nunca máis en maiúsculas) pareceulles máis importante contar que se lle deu unha man de pintura ao Bar Alondras que facer unha fotiña aos valientes que pasearán unha digna imaxe do Morrazo pola península adiante. Eles o perden.
Alberto dirixiu con man de ferro os ritmos e paradas para garantizar orden, velocidá e educación na panda de presuntos deportistas perpetrando a escapada ás terras do leste.
A fugaz parada na Limia foi preludio da larga etapa ata Pancorbo xa que Alberto nos tivo controlados ata que a fame case se traduce en agresividá. A experiencia e sabiduría dos veteráns xa se deixou ver cando da Toxeira foi o único en cambiar o café por un bocadillo na única parada da mañán. Os da carreta verde con forma de juevo case baixan a empuxar polo Padornelo arriba. Durante a ruta puidemos deleitarnos con diversos entretementos como os montes nevados ao deixar Galicia, as pálidas posaderas de don Alberto e a bellísima imitación que Besbello fixo de Ana Torroja. As terras Castelás invitáronnos xa a botar algunha cabezadiña entre aburridos panoramas mesetarios.
Na comida o tío da vara mostrounos o pouco responsable que é ao rebanarse unha man intentado partir un cacho de pan burgalés. Con todos comidos e mexados tiramos a recoller a roupa do club en Llodio (uns) e a deixar o coche de aluguer en Pamplona (outros). Despois soubemos que os Pamploneiros non perderon o tempo e déuselles por establecer relación bilaterais coas mozas locais, sendo invitados a posteriores visitas.
Tanto entretemento fixo que chegaran xustos pa cear. O menú peregrino foi a nosa primeira actividá xacobea e despois dispuxémonos a entrar no bar do hotel pa berrar, beber e rir. Comezaron a circular chupitos e quixemos arreglar a ruta nunha noite nun bar; xa calmados fomos a camiña, cadaquén a aturar o mellor posible os nervios ante 9 días de barro, chuvia, frío, vento, costas, dores e sudor. Está claro que nos imos divertir.

 

Etapa 1, de Roncesvalles a Lorca
Na noite do sábado quedou selado o pacto do silencio, rito iniciático de fondas raíces mariñeiras, que protexe aos marinos en terras afastadas de cuestións que afecten ao divino perdón dos seus pecados.
Para sair de Roncesvalles, rebautizado como Roqueponte, averiguamos canto tempo precisa un auténtico bike ou non vai para levantarse, arrejarse, desayunar e montar a roda da bici. As probas empíricas sitúan o proceso en 2 horas e media.
A chuvia evitou unha impecable harmonía cromática nos traxes (algún de estrena) dos 14 galegos pedaleantes pola diversidade de chuvasuqeueros. Os perfiles eran no papel descendentes pero agachaban trampas embarradas por subidas pedrentas e baixadas retortas. Nos primeiros 15 kilómetros, discurrindo por sendeiros en mestos e húmidos bosques, asustamos a ducias de peregrinos que se apartaban polas cunetas ante a ruidosa aparición da raza de mariñeiros.
Vamos chavales! Berraba o capitán marzochi estirando o minipelotón. A modo, respetade aos a mariores! indicaba Pichon coa súa serena cautela. Besbello saca os cánticos populares e Doneciño só pensa nunha bodega de Rioja. Cruzámonos varias veces con tres bikers da terra dos viños de Monterrei e as augas de Cabreiroa, de Verín. Estes do interior queren facer o camino en 8 días en lugar de 9, que ofensa! que verjonsa! qué provocación! pensaron Alberto e Manuel. O resto do día presionaron para reducir nun día a data sinalada para o éxtase final do Obradoiro.
Os descenders gozaron da última parte de baixado. O entusiasmo era tal que só o sabio, razonable e juapo Marajota se decatou que levábamos 30 km sen tomar a jalleta. A chegada a Villava tróuxonos o recordo dos tempos de Indurain incluíndo cánticos de homenaxe pertinentes. Cruzouse Pamplona en formación máis ben caótica para tomar un maravillos bocatas ao deixar a cidade. Houbo unha confusión na cita cos condutores pero os bocatas nun parque co tímido sol de marzo soubéronos como se fosen unha boa mariscada.
A subida ao monte do Perdón: unha tachuela no perfil foi un unha tortura para algún dos peregrinos. Mentres Diego e Alberto sprintaban polas pedrentas costas; os calambres e dores de articulacións van aparecendo entre os mortais. Ascéndese ao Perdón entre inmensos prados e os familiares parques eólicos. O premio: unhas impresionantes vistas pero nada de perdón ningún porque o terreo rompepernas seguiu a castigarnos durante máis de 20 quilómetros. Unha baixada pedrenta e “falsos llanos” conducíronos a Puente la Reina. Aquí prodúcese un encendido debate entre os cautos (ou vagos) e os valientes (ou animaliños) sobre seguir ou parar. Non podía ser doutra forma, o lado animal triunfa e enfrontámonos a novas rampas co sol ameazando con ocultarse. Atravesamos as empinadas costas de Zirauqui para acabar en Lorca, nun acolledor albergue con abundante viño, comida e unhas mozas de Pladejón. Os oriundos informannos: “Las mozas de Pladejón quieren más gaita que sermón” e a tropa de Cangas pasa á acción e comeza unha nova noite de pouco sentidiño.
Mañán, outra ruta, destino: unha bodeja, que non nos pase nada.,

 

Marajota hay que acostarse antes que luego toca un día muy largo por medio .Muy guapas las fotos , pocas pero guapas , pasarlo bien ....que otros estamos muertos de envidia .

 

Si señor,pasadlo bien,que recuerdos mas bonitos me trae vuestra aventura.Un abrazo.

 

Animo compañeros,procurar pasarlo lo mejor que podais y disfrutar al maximo,nosotros salimos por los sitios de siempre,no hay nada nuevo estamos pendientes de vuestras fotos y aventuras. UN saludo

 

Animo tripulacion que estais cruzando esos mares de abenturas, un saludo

 

darles mas a las piernas y menos al gaznate, peregrinos de tres al cuarto
:aplauso2:aplauso2:aplauso2:angelito

 

Una salida un poco rocosa

 

wally. cuantos salisteis yo hoy no salí esta noche tu be cena y trasnoche mas de la cuenta.jejeej

 

Salió Nacho con la peña de Hopi y yo con la parienta a dar un paseo . Ya matara el gusanillo el sábado . Las fotos son del sábado , por encima de la vía rápida , desde domaio.

 

Que pasa con los peregrinos que no sabemos nada de ellos, como estarán por donde andarán, nuestro corresponsal en la zona don MARAJOTA no nos informa de nada.jejeje

 

Seguramente, que aún deben de estar metidos ( Na Bodeja do Rioja ) y con tanto vino :vino se olvidaron de informarnos jejeje

Vaya corresponsal que mandamos