# Rutas por la Península del Morrazo #

Wally que pasa te ataron en corto ayer? Alatak y yo estuvimos a las 9:30 en el rilo y no aparecio nadie, al final salimos con un primo del y otro colega, subimos por la perrera y nos fuimos hasta Udra, el recorrido no estuvo mal 40km y en casa.

Si un día te animas avisa, siempre que el tiempo lo permita

Un Saludo

 

Que tal peregrinos, como va ese camino? menuda envidia me estais dando, cuando veo esas fotos, espero que el camino se os haga llevadero y que el tiempo os deje disfrutar.

Bueno si podeis colgar alguna foto y comentar algo del día, que aquí estamos ansiosos de que nos informeis de como va la cosa.

Un saludo para todos la2

 

Qué envidia sana !! Ese cartel de roncesvalles!!

 

animo peregrinos, que mal rollo los del faro , desde hoy me paso al atlantico

 

Genial crónica Marajota, increíble que aún te queden fuerzas para teclear y además con tanto ingenio. ¿Pero qué **** hacíais por Llodio? ¿A buscar la ropa? Ya tuviestéis que desviaros un buen trecho.

Pasé al día siguiente por León y estaba precioso el paisaje, a ver si os acompaña.

Saludos!!!

 

Estaba convencido de que no saldria ni tu ni javi por ir de viaje . Solo salio nacho y no vi el foro hasta el domingo y con eso del cambio de hora no sabía a que hora aparecer , así que como iba a salir sólo se me acoplá la parienta a última hora . Salí el sabado por la mañana y maté el gusanillo . Con la parienta me dolian las piernas pero de ir tan despacio , ya no recordeba lo que era ir tan despacio .
¿ cuando tienes pensado salir ? jueves , viernes ,sábado o domingo.
Hablé con los peregrinos y todo de pu.......... ma una envidia , pero cojen un poco de lluvia y lo peor viento , pero lo están pasando de maravilla .Parece que hoy van a tener un día ****** y que a partir de mañana les mejora . Lo malo es que si no se confunden los del parte ,cuando lleguen a Galicia les coje mal tiempo otra vez .
Roque dice que para el verano llo hacemos nosotros , con alforjas y todo , pero un poco más de días , para poder dissfrutar un poco más del camino ya que ellos llevan tres días y 300KM . están casi 8 horas en la bici y a mi me parece una pasada .
A pesar de todo uno está aquí muerto de envidia .

 

Hola a todos,


Espero que lo paseis genial, os tenemos una envidia sanisima, pero envidia capullos.......

Bueno ando un poco bajo pero no podía dejar de saludaros.

Es la primera vez que leo el foro en una temporada y me alegro mucho que lo esteis pasando bien.

Cuidarse e unha aperta

 

Co voso permiso subirei as cronicas da vosa etilica peregrinacion no blog da Peña Ciclista Val Miñor. Saudos o Morrazo. Seguide asi

 

Sodes un cabróns: non teño tempo, forzas nin medios pa escribir a diario, ademais non me pajades nada.

Un home de Vilamean: Por suposto que non necesitas permiso ningún.

 

Tranki Marajota,ya lo contarás en Corazón Corazón o cuando terminen con las memorias de Paquirrín irás tu por las teles y nos contarás la aventura.Mientras disfrutad.:taz

 

Aínda así, aí vai outra.

Etapa 2
O primeiro día acaba nun pequeno pobo de nome xa esquicido. As intensas negociacións de Andrés e Esther (o noso equipo de apoio) fan que nos poidamos aloxar nun pintoresco albergue con 12 persoas nunha habitación para 10: risas, escándalo, sonidos estraños e mal durmir.
O entusiasmo da primeira etapa exitosa, gañando 6 quilómetros ao plan previsto, levounos a darnos unha alegría regada de cerveza, viños e chupitos. Algúns cánticos acompañados de outros pregrinos aloxado e para cama a horas case razonables.
Noites alegres e mañáns tristes: o terreo do principio resultou moi favorable así que superamos as consecuencias da festa con certa facilidade.
Pasamos Estella, un pobo realmente bonito que conta con innumerables igrexas e, por suposto, a súa correspondente ponte medieval. Creo que nunca máis na vida nos chamará a atención dunha desas pontes de pedra antiga, unha costiña e amplos arcos: son incontables no camino. Ao deixar Estella ímonos adentrando en amplos campos cheos de vides que anticipan a pronta chegada á Rioja.
Ao pouco de deixar Estella atopamos a Bodega de Irache, o entusiasmo no pedaleo case fai que os “pros” pasen a fonte do viño sen a obrigatoria parada e cata. Como era de esperar, o caldo non era espectacular, só para mollar os labios, facre fotos e amagar con encher o camelback para seguir por subidas en pistas fáciles, longas e só ao final pronunciadas.
Sucédense pequenos e pintorescos pobos. Deixamos un deles nunha empinada baixada de formigón que cambia a gravilla, curva con peralte cambiado e Diego contra as silvas. Fixo unha boa cama cun buraco a medida nas silvas, tan boa era a cama que Manu (presi) fai mesma trazada e mesma caída: “cuando abrí los ojos vi una cabeza entre mis piernas”. Diego levou a ***** propia e a que lle mandou o presi con ese cu macizo que lle escarallou o casco, o naris e case a cara enteira. Tras o incidente díxose que en adiante iríase con máis sentidiño (jajajaja).
A mediodía tómanse os bocatas de rigor tras a visita á bodeja de Rioja e déixase Logroño. Pásase por largos e impresionantes quilómetros de parques. Máis impresionantes os anímos de Pichón e Besbe para animarnos con rancheras e outros cánticos que sacaron o sonriso a moitos camiñantes a alegraron o ánimo dos que decidimos que o seu ritmo tranquilo era o noso.
Unha suave subida e o primeiro sol castelá que comeza a enroxecer as nosas pálidas peles para chegar a Nájera. O pobo era grande e feo, o albergue peor. Novamente os nosos anxos da garda búscanos mellor albergue en Azofra así que subimos 6 km para chegar a un minúsculo pobo cun moderno albergue con dúas camas por habitación (un luxo).
O segundo día de pedales provocou máis moderación nos licores e un descanso tranquilo porque non sabíamos a que se nos viña encima. Os perfiles son o menos complicado destas etapas.
Temos tamén unha nova expresión con significado ambiguo, depende do contexto, como boa expresión galega: Vaite facer spinning, corre! A frase require pedalear levantado movendo moito o cu e agachando a cabeza.
Por certo: problemas físicos escasos, só os quejicas de sempre.

 

Gracias. Nos invitamoste a unha tasa de viño cando veñas por estas terras como pajo polas cronicas. Se é que vos colle no corpo ca del que debedes levar pimplado.

 

Pichon como estas conectado a la hora de comer
:taz:taz:taz

 

¿ cuando tienes pensado salir ? jueves , viernes ,sábado o domingo.


En un principio pienso salir mañana y domingo si el tiempo lo permite, asi que si te animas mañana me paso a las 9:30 por el rilo.

Un saludo

 

Que Roqueponte como andas? no se sabe nada de ti, vi en un mensaje que pusiste que andabas algo bajo, asi que animate y mañana podrias animarte a salir yo paso a las 9:30 por el rilo.

Un saludo :bye

 

Etapa 2
O primeiro día acaba nun pequeno pobo de nome xa esquicido. As intensas negociacións de Andrés e Esther (o noso equipo de apoio) fan que nos poidamos aloxar nun pintoresco albergue con 12 persoas nunha habitación para 10: risas, escándalo, sonidos estraños e mal durmir.
O entusiasmo da primeira etapa exitosa, gañando 6 quilómetros ao plan previsto, levounos a darnos unha alegría regada de cerveza, viños e chupitos. Algúns cánticos acompañados de outros pregrinos aloxado e para cama a horas case razonables.
Noites alegres e mañáns tristes: o terreo do principio resultou moi favorable así que superamos as consecuencias da festa con certa facilidade.
Pasamos Estella, un pobo realmente bonito que conta con innumerables igrexas e, por suposto, a súa correspondente ponte medieval. Creo que nunca máis na vida nos chamará a atención dunha desas pontes de pedra antiga, unha costiña e amplos arcos: son incontables no camino. Ao deixar Estella ímonos adentrando en amplos campos cheos de vides que anticipan a pronta chegada á Rioja.
Ao pouco de deixar Estella atopamos a Bodega de Irache, o entusiasmo no pedaleo case fai que os “pros” pasen a fonte do viño sen a obrigatoria parada e cata. Como era de esperar, o caldo non era espectacular, só para mollar os labios, facre fotos e amagar con encher o camelback para seguir por subidas en pistas fáciles, longas e só ao final pronunciadas.
Sucédense pequenos e pintorescos pobos. Deixamos un deles nunha empinada baixada de formigón que cambia a gravilla, curva con peralte cambiado e Diego contra as silvas. Fixo unha boa cama cun buraco a medida nas silvas, tan boa era a cama que Manu (presi) fai mesma trazada e mesma caída: “cuando abrí los ojos vi una cabeza entre mis piernas”. Diego levou a ***** propia e a que lle mandou o presi con ese cu macizo que lle escarallou o casco, o naris e case a cara enteira. Tras o incidente díxose que en adiante iríase con máis sentidiño (jajajaja).
A mediodía tómanse os bocatas de rigor tras a visita á bodeja de Rioja e déixase Logroño. Pásase por largos e impresionantes quilómetros de parques. Máis impresionantes os anímos de Pichón e Besbe para animarnos con rancheras e outros cánticos que sacaron o sonriso a moitos camiñantes a alegraron o ánimo dos que decidimos que o seu ritmo tranquilo era o noso.
Unha suave subida e o primeiro sol castelá que comeza a enroxecer as nosas pálidas peles para chegar a Nájera. O pobo era grande e feo, o albergue peor. Novamente os nosos anxos da garda búscanos mellor albergue en Azofra así que subimos 6 km para chegar a un minúsculo pobo cun moderno albergue con dúas camas por habitación (un luxo).
O segundo día de pedales provocou máis moderación nos licores e un descanso tranquilo porque non sabíamos a que se nos viña encima. Os perfiles son o menos complicado destas etapas.
Temos tamén unha nova expresión con significado ambiguo, depende do contexto, como boa expresión galega: Vaite facer spinning, corre! A frase require pedalear levantado movendo moito o cu e agachando a cabeza.
Por certo: problemas físicos escasos, só os quejicas de sempre. ​

¡Qué prosa tan sutil, qué ritmo! Sin duda, EL TROVADOR DEL MORRAZO.

Me has hecho pasar un rato muy divertido.

ANIMO tíos.


Saludos

 

hola nenos,yo mañana salgo,YUEVA O NO YUEVA,algien valiene,fuerte,machote iverico del Morrazo o alrrededores seapunta.porciertoseñores de la baja ala GALIA.cuando teneis pensado yegar a SANTIAGO.porfabor respondeme MARAJOTA quetecho de menos.

 

para los demas usuarios del BIKE OUNON BIKE.que os pareceria irnos a SANTIAGO en las burras a recivirlos y depaso nos haciamos un paseo asta halli.yo personalmente creo que selomerecen que todos nosotros estemos halli para recibir aesos balientes y escombatientes,que algun hay.queos parece la idea

 

Animo chabales que estamos al caer, hoy dormimos en villafranca del bierzo, a un tiro de santiago ;-)

 

ETAPA 3: Welcome to Castilla. Luns.
A confortable noite no albergue de Azofra dá paso a un, como non, pausado desayuno. Fixádeos se somos desorganizados que ata as camareiras no-lo din, como foi o caso. Comézase con terreoo en lixeira subida por pistas boas ou sendeiros entre enormes plantacións. O ceo é ameazador, nubes con tons violáceos anticipan dificultades. Chégase a unha especie de “mini Seseña”, unha urbanización nova e aillada, completamente baleira cos carteis de “se vende” asomando na metade dos balcóns. A verdade é que a maioría dos pobos atopados estaban coidados pero desérticos: sera que añoramos a nosa queridísima e vital ría de Vigo. Nas últimas rampas pásannos dous de verín cos seus kilos de alforxas. Un deles mesmo rompeu un pedal (arremecájona que fosar deben ter os cabróns).
A baixada corta e rápida por pista condúcenos a Santo Domingo de la Calzada onde repeito fai fotos a patacas, mmmm, será o mal de altura. O lugar é espectacular cun casco vello bonito, amplo e ben conservado. A cidade é un auténtico monumento. Eu probei o “milagro de santo”, un doce con forma de cabalo e recheo de “cabello de angel” moi sabroso e servido por pasteleira rusa. Boa falta nos farían os miragres máis adiante.
Escandalizámonos polo alto prezo de visitar a catedral e, ao sair, atopamos aos outros dous acompañantes dos de Verín: viñan destrozados polo peso das mochilas, buscando transporte a Galicia polo que nos ofrecemos a levarllas nas furgonetas, cousa que agradeceron con regocijo.
Dende Santo Domingo ascéndese ao alto da Pedraja. O primeiro tramo, de pista entre enormes plantacións, é levadeiro. Tras xuntarnos en Grañón dispoñémonos a seguir acompañados duns amigos cataláns que presumían de montañas e dureza meteorolóxica na súa terra. O camiño acércase á N-120 e o vento aumenta sen cesar. Faise imposible pedalear pola forza, constancia e dirección contraria do vento. Sempre en contra, o vento fainos levar plato pequeno polos llanos, sen pasar dos 10km por hora nin sequera nos tramos máis favorables. O vento non nos colle preparados nin organizados así que o pelotón despedázase e os pequenos grupos loitan como poden contra eolo. O vento levantaba polvo en remuiños, ata que comeza a chover: un curioso fenómeno cando as nubes aínda estaban a varios quilómetros (estamos chegando a castilla, unha terra moi rara).
As pistas anchas rematan no pobo da Pedraja. Paramos entre unha choiva intensa e insistente para coller un sendeiro cortiño pero empinado e barrento. Pronto chegamos ao alto por pistas entre árbores desprovistos de follas polo letargo invernal por enriba xa dos 1000 metros de altitude que nos protexen do vento durante os últimos quilómetros de ascensión. Cando comeza o llaneo e baixada atópanse amplísimas pistas entre piñeiros que favorecen novamente a entrada do vento de frente. Non hai xa reunificación, imos case de a un, e a lixeira baixada que lévanos ao minúsculo pobo de San Juan de Ortega. Aquí os bocadillos de mediodía sorpréndenos por estar feitos, por primeira vez no camiño, cun pan realmente bo. Os compañeiros cataláns xa están cambiados porque fixeron a subida por asfalto e pensan seguir en coche os 30 km ata Burgos. Vaia, vaia, disque tiñan medo a enfermar: aquí vese de verdá onde está a rasa boa.
Seguimos llaneando por asfalto ata Atapuerca para afrontar o que no perfil era unha tachueliña. Foron uns 2 kilómetros de subida dura e moi pedrenta. Un tramo que faría as delicias en calquera marcha na nosa terra pero acaba coa moral e as forzas tras 60 kilómetros de pedaleo. Na cima unha espiral xigante (uns 30 mts de diámetro) feita por peregrinos con pequenas pedras pareceunos todo un espectáculo. Comezamos a divisar as planicies castelás dende o amplo prado da cima para lanzarnos por un descenso suave e co vento outra vez de fronte. Minúsculos pobos e camiños anchos condúcennos á entrada de Burgos co grupo outra vez deslabazado e cabreado pola falta de harmonía.
A entrada a Burgos é horrenda e perigosa, por unha avenida moi longa e transitada. O frío comeza a ser intenso e vimos de soportar algún chaparrón xeador. Cóstanos disfrutar da incrible capital gótica nese estado xa que estabamos cansos, fríos e fartos.
Seguiríamos 6 quilómetros para durmir nun sitio tranquilo e barato. Á saída da cidade comeza outra vez a chuvia intensa acompañando ao vento polo que nos acabamos dividindo en dous grupos. O segundo, con xente de sentido común, estráñase de non ter o pobo á vista polo que chama aos anxos da garda. Evitámonos así facer uns quilómetros de máis, que fixeron os que van mirando só para adiante.
Foi a segunda etapa consecutiva de máis de 100 quilómetros, un novo reto superado. Nesta etapa os cús xa se resentiron cruelmente. O vento, chuva e frío fíxoa durísima e o menda acabou cunha dor de garganta que ameazaba a miña continuidade na aventura.